Συνέντευξη του Νίκου Γκέκα, Δημοσιογράφου,
στον Ξενοφώντα Κονόμη, Ηλεκτρονικό Μηχανικό

«Μέσω της «Social Activism Αθηνών» είχα την ευκαιρία να έλθω σε επαφή με όλα σχεδόν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα που ταλανίζουν την Αθήνα, ενώ παράλληλα είδα και τις τιτάνιες προσπάθειες των ανθρώπων του Δήμου για την επίλυσή τους. Εγώ από την πλευρά μου έκανα ό,τι περισσότερο μπορούσα, προκειμένου να καλύψω τα θέματα αυτά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να ευαισθητοποιήσω το κοινό σχετικά.»

Ξ. Κ.: Είσαι δημοσιογράφος, έχεις την ευκαιρία να εργάζεσαι ως συντάκτης στην εφημερίδα «Social Activism Αθηνών» και έχεις διανύσει τον τέταρτο μήνα του προγράμματος. Τι έχεις αποκομίσει από την έως τώρα εμπειρία και πώς σκέφτεσαι να την αξιοποιήσεις; 

Ν. Γ.: H εργασία μου ως συντάκτης στη «Social Activism Αθηνών» αποτέλεσε για μένα μία άκρως ενδιαφέρουσα και χρήσιμη εμπειρία. Η «Social Activism Αθηνών» με βοήθησε να έρθω σε επαφή με κοινωνικά ζητήματα και δράσεις, με τα οποία κατά το παρελθόν δεν είχα καμία επαφή. Έτσι απέκτησα γνώσεις και εμπειρία πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα που θα μπορούσα μελλοντικά να χρησιμοποιήσω και σε επαγγελματικό επίπεδο, δουλεύοντας σε κάποιο μέσο στον ευρύτερο χώρο του Τύπου. 

Ξ. Κ.: Ποια ήταν τα θέματα που ανέπτυξες και δημοσίευσες ως άρθρα; 

Ν. Γ.: Μέχρι στιγμής έχω ασχοληθεί κατά κύριο λόγο με προβλήματα κοινωνικής υφής. Έχω γράψει κείμενα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα της τρίτης ηλικίας, για τις δυσκολίες των Α.μεΑ. στην Αθήνα, για τις ενέργειες που κάνει ο Δήμος Αθηναίων σχετικά με τη νεολαία της πρωτεύουσας, για τις δραστηριότητες του ΟΠΑΝΔΑ, για τους άστεγους και τις ενέργειες του ΚΥΑΔΑ, για τις αντιρατσιστικές πρωτοβουλίες του Δήμου κ.ο.κ.

Έχω ασχοληθεί όμως και με θέματα, τα οποία αν και φαίνονται πιο θεωρητικά, είναι ιδιαιτέρως χρήσιμα για την Ελλάδα του 2013, όπως η Συμμετοχική Δημοκρατία και η Δημοσιογραφία Πολιτών. Η Δημοσιογραφία Πολιτών, όπως φαίνεται εξάλλου και από το εγχειρημα της «Social Activism Αθηνών», αποτελεί το μέλλον της δημοσιογραφίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ενώ η Συμμετοχική Δημοκρατία αποτελεί το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, αν βεβαίως θέλουμε να έχουμε μέλλον.

Ως άνθρωπος που έχει σπουδάσει «Επικοινωνία» στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, η διαχείριση ζητημάτων επικοινωνίας και χρηστικής ενημέρωσης δεν μου ήταν κάτι ξένο. Μάλιστα θα έλεγα ότι αυτό ακριβώς το στοιχείο ήταν που έκανε αυτή τη δουλειά τόσο ενδιαφέρουσα, καθώς είχαμε τη δυνατότητα όχι απλώς να γράψουμε ένα άρθρο, αλλά να το διαδώσουμε κιόλας, να έρθουμε σε επαφή με τους αναγνώστες μας (τουλάχιστον με αυτούς που διάβαζαν τα κείμενά μας, μέσω των social media) και να μάθουμε την άποψή τους. Αυτή ακριβώς η αλληλεπίδραση με το κοινό είναι το ξεχωριστό χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου προγράμματος.

Ξ. Κ.: Πριν από αυτή την εργασία ήσουν άνεργος; Είχες κάποια δραστηριότητα; Νιώθεις αδικημένος από τις συνθήκες που επικρατούν στην Ελλάδα για τους πτυχιούχους και νέους επιστήμονες;

Ν. Γ.: Για να είμαι ειλικρινής, ναι, αισθάνομαι αδικημένος. Αισθάνομαι αδικημένος τόσο από τις συνθήκες αναξιοκρατίας που επικρατούν στην Ελλάδα (δεν μπορεί στο Δημόσιο τομέα να εργάζονται άτομα με απολυτήριο Δημοτικού, όταν για την ίδια θέση υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι πτυχιούχοι), όσο και από το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, το οποίο αντί να εκμεταλλευτεί το πλούσιο επιστημονικό δυναμικό της χώρας, προσπαθούσε μέχρι και πρόσφατα να αναπτυχθεί, έχοντας ως κύριο άξονα την οικοδομή!

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, αυτή η αδικία μπορώ να πω ότι με έχει πεισμώσει και με «βοήθησε», να συνεχίσω να προσπαθώ και να μη μένω στάσιμος, ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες συνθήκες.

Είναι αλήθεια, ότι ζούμε σε μία από τις πιο δύσκολες εποχές (αν όχι, την πιο δύσκολη) του ελληνικού κράτους. Είναι επίσης αλήθεια ότι η ανεργία στους νέους αγγίζει πλέον με επίσημα στοιχεία το 60%, όμως από την άλλη πλευρά, είναι νομοτελειακό πως η γενιά των πενηντάρηδων που κυριαρχεί εδώ και δεκαετίες στην κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας, θα αναγκαστεί να αποχωρήσει σε λίγο από το προσκήνιο και τότε θα έρθει η σειρά μας.

Ξ. Κ.: Κρίνοντας τη δράση της εφημερίδας, νιώθεις απλά ως ειδικός συντάκτης στη θεματική σου ή θεωρείς ότι συμμετέχεις σε ένα έντυπο δημοσιογραφίας πολιτών, όπως αυτό τουλάχιστον παρουσιάστηκε τελευταία στην εκδήλωση στο ξενοδοχείο Hilton; 

Ν. Γ.: Αν και δημοσιογράφος, κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής μου με τη «Social Activism Αθηνών», δεν αισθάνθηκα ποτέ δημοσιογράφος με τον αυστηρό ορισμό της λέξης. Δεν αισθάνθηκα δηλαδή σε καμία περίπτωση ως ο ειδικός πάνω σε κάποιο θέμα, έτσι ώστε να ασχοληθώ μόνο με αυτό. Αντιθέτως, αισθάνθηκα και αισθάνομαι ως μέλος μίας ευρύτερης επιστημονικής ομάδας, που έχει ως απώτερο σκοπό να ερευνήσει τα εκάστοτε επιστημονικά δεδομένα και να προτείνει την καλύτερη δυνατή λύση. Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, θεωρώ ότι συμμετέχω σε ένα έντυπο «δημοσιογραφίας πολιτών», όπως παρουσιάστηκε στο «Ηilton», και όχι ως συντάκτης σε ένα «συνηθισμένο Μέσο Επικοινωνίας».